Αναμνήσεις….

 

Πριν την επιδρομή των windows 10 και μιας που συνήθως με κάθε τέτοια αλλαγή έχουμε και διάφορες απώλειες σε εικόνες κείμενα κ.λ.π. είπα να αποθηκεύσω κάποια πράγματα και κοιτώντας τα θυμήθηκα τα παλιά….

Αναμνήσεις λοιπόν…και δη…εικονογραφημένες….

 

Καλές….

 

 

Κακές….

 

 

Γλυκές….

 

 

 

Περίεργες….

 

 

 

Αστείες….

 

 

κ.λ.π

 

Με τις υγείες μας…..

Τα καλοκαίρια είναι περίεργα …τελικά….

Μια χρονιά ακόμα ….προστιθέμενη εννοείται….

Γεγονότα…που εξαλείφουν και τα τελευταία ίχνη ασφάλειας…

Διαπίστωση πια…η αδυναμία να προβλέψουμε το αύριο…πόσο μάλλον …το μέλλον μας…

Συνήθεια…..η προσπάθεια επιβίωσης μέρα με τη μέρα…

Κι εμείς….όσο κι αν τα καλοκαίρια μας γλυκαίνουν….πάντα μένουμε ίδιοι….και κάποιοι εντελώς ….αδιόρθωτοι……

Ψεύτες…..Ωραίοι…..αλλά ψεύτες…..όπως τα καλοκαίρια που υπόσχονται καλοκαιρία αλλά τελικά …βρέχει….

Απαραίτητο ίσως το ψέμα…… σε αρκετές …ιδιάζουσες… περιπτώσεις…

Κι όμως έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας και να μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε….Να είμαστε εμείς …όχι αυτοί που θα θέλαμε να είμαστε …αυτοί που είμαστε…..

Γιατί οι άνθρωποι τελικά δεν αλλάζουν …..όσο κι αν αλλάζουν (ή και δεν αλλάζουν) ζωή …πάντα μένουν ίδιοι…….

Τους αρέσουν τα ίδια πράγματα…έχουν τις ίδιες συνήθειες…τα ίδια ελαττώματα και τα ίδια προτερήματα…και φυσικά την ίδια ιδεολογία…..

Και επίσης διακατέχονται από την ίδια ακριβώς βλακεία….ότι όσα ψέματα κι αν λένε…στους άλλους και στον εαυτό τους ακόμα ίσως….πάντα “θα τη βγάζουν καθαρή”…

Είναι σαν τις παραισθήσεις που δημιουργεί η συνάντηση της θάλασσας με τον ουρανό μια μέρα βροχερή………

Νομίζεις…ότι υπάρχουν χίλια πράγματα μια ολόκληρη νέα γη να ανακαλύψεις…..κι όμως …..δεν υπάρχει Τίποτα…….

Τίποτα….

https://www.youtube.com/watch?v=vEzmmRFlwYo

 

Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες……

 

Η νύχτα θέλει…

 

 

Η νύχτα ζηλεύει…

 

 

Μένει…

 

 

‘Η φεύγει ….

 

 

Μία…

 

 

Και…..Ζόρικη…

 

 

Αλλοίμονο…μπορεί και δύο….

 

 

Ήταν πάντα ..όμως…

 

 

 

Και για να μην ξεχνιόμαστε…

Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει….

 

 

 

 

 

Νύχτα…….ανεκτίμητα….μοναχική……

Τα δρομολόγια, οι στάσεις και τα μυστικά …

 

Η νύχτα ύπουλη, ο δρόμος σιωπηλός…

Με το φόβο στην τσέπη, το όνειρο στις αποσκευές και την ελπίδα στα μάτια…

Πάμε ελαφρά…να φτιάξουμε αναμνήσεις…

 

 

Τα μυστικά του δρόμου μου…

Το χθες, το αύριο και το..τώρα

Πύργοι που γκρεμίστηκαν και απέμεινε ένα σύννεφο σκόνης… 

Προσδοκίες και στόχοι που θόλωσαν και απομακρύνθηκαν…

Κι ένα προκλητικό…τώρα…

 

Πώς παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου?

Τουλάχιστον να μη βρέξει…Αυτό μόνο, 
και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν
και χειμώνας, γαμώτο… Όμως έτσι είναι, δεν
αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από ‘δώ, παιδί, αλλά
δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος, θα
μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που
θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα
ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια
μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα
μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.

Πως παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πως
πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη
φράση των βιβλίων; Κατ’ αρχήν, από που 
την πιάνεις; από που πιάνεται η ζωή; από τι
ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος
στις πατέντες, και αν δε μου μαγειρέψεις
πέθανα! Με τρελαίνει οτιδήποτε μηχανικό
δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε
μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, 
που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, 
χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας
σκέτος χρήστης μηχανημάτων.

"Που με πας;"

Νύχτα με κομμένο το ρεύμα παντού και 
έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρω κάπου
να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω
ανθρώπους πια, δε με παίρνει να τα έχω 
στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο
σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν
μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για 
κλάματα, νυσταγμένα. Πως διάολο βρίσκεις
τον δρόμο;

"Που με πας;"

Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως
πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχει να πεις
μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία.
Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τι λέξεις, 
πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, 
δημιουργός. Από συνδρομητής Θεός. Δεν
ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει που
έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ.
Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να
αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό.
Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε
απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί
να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν βιαστικά και
άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία
στην μπρίζα. 

"Που με πας;"

Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ο φακός.
Σοφία, Νικολέτα, "αν με αγκαλιάσεις πολύ
σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω.
Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει
πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να
σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα
μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να
μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται
από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα…
Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία
φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς".
Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα
μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ
της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα
πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε..

“Θα πάμε”

Κείμενο: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα

Αφηγείται: Οδυσσέας Ιωάννου

 

Ώρα …δύσης

 

  …

Κοιμάται τ’ ακρογιάλι, η αύρα πνέει δειλά,

   Ασπρίζει εδώ πουλί, κ’ εκεί καπνός μαυρίζει,

Η νύχτα εχύθη, η δύσις μοναχά ροδίζει,

Η μέρα είναι νεκρός  όπου χαμογελά.

….

Κ. Παλαμάς

 

 

Και ….παρά τις απαγορεύσεις…

 

Νύχτα. Μονάχα τ’ άστρα. Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα—

                                          εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους.

                                                                                         Τάσος Λειβαδίτης, Απαγορεύεται η έξοδος

…και στο βάθος, ένα ροκ κομμάτι να παίζει για τους εραστές της ζωής,

γι’ αυτούς που ζωγράφισαν τον ελεύθερο ορίζοντα,

γι αυτούς τους ροκ τύπους που στάθηκαν βράχοι στο πέρασμα της ιστορίας,

που προσδιόρισαν και οριοθέτησαν τη ζωή μας,

που  χάραξαν μέσα στην καρδιά μας τα ονόματά τους,

και τ άφησαν πίσω, πολύτιμο δώρο ζωής,

κι έφυγαν, χωρίς ονόματα και χωρίς αποσκευές,

περήφανοι, ..μ’ ένα   τεράστιο χαμόγελο…

 

Καλό ταξίδι…πάντα σου άρεσαν…

Όταν το έτος 2000 ανήκε στην επιστημονική φαντασία.

   

“FUTUR ANTÉRIEUR – Quand l’an 2000 était encore de la science-fiction”

(ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΜΕΛΛΩΝ – Όταν το έτος 2000 ήταν επιστημονική φαντασία)

 

   Με τον παραπάνω τίτλο δημοσιεύτηκε την 24/9/2012 στην ηλεκτρονική έκδοση της γαλλικής εφημερίδας “Le Monde” ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο οποίο παρουσιάζεται μια σειρά από χάρτινες καρτ- ποστάλ που πρόσφατα βγήκαν στην “ηλεκτρονική” δημοσιότητα, φιλοτεχνημένες από τον Jean-Marc Côté και άλλους καλλιτέχνες. Αυτή σειρά φουτουριστικών εικόνων εκδόθηκε στη Γαλλία τα έτη 1899, 1900, 1901 και 1910 αρχικά με τη μορφή χάρτινων καρτών μέσα σε πακέτα τσιγάρων και πούρων και στη συνέχεια ως κάρτ-ποστάλ. Οι πρώτες κάρτες εκδόθηκαν επί τη ευκαιρία του γεγονότος της παγκόσμιας έκθεσης που έγινε το 1900 στο Παρίσι.

  Οι κάρτες παρουσιάζουν φοβερό ενδιαφέρον καθώς αποτυπώνουν την επιστημονική φαντασία της εποχής και, δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιες από τις τότε “φανταστικές” ιδέες έχουν γίνει σήμερα πραγματικότητα.

  Η ανθρώπινη λοιπόν φαντασία της εποχής για το μέλλον επικεντρώνεται, όπως έχει αποτυπωθεί στις εν λόγω κάρτες, σε τομείς ελάχιστα εξερευνημένους την εποχή εκείνη,  όπως η ζωή και η κίνηση στον αέρα και στα βάθη της θάλασσας, αλλά και στην εξέλιξη της αυτοματοποίησης, των μηχανικών μέσων, της πολεμικής, χημικής και ιατρικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας τροφίμων.

 

Ενδεικτικά παραθέτω μερικές και για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να ανατρέξει στο πρωτότυπο άρθρο της Le Monde : 

http://bigbrowser.blog.lemonde.fr/2012/09/24/futur-anterieur-quand-lan-2000-etait-encore-de-la-science-fiction/

και στη σελίδα wikimedia commons :

http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:France_in_XXI_Century

 

 

Σταθμός Αεροταξί….

 

Ιπτάμενοι Πυροσβέστες….

Υποβρύχιοι αγώνες…

 

Τροχόσπιτο ή κάτι καλύτερο όπως κινούμενο ξενοδοχείο???

 

 

Βιντεοκλήση σε παρακαλώ….

 

 

Αγρότες, μηχανικοί και λοιπά επαγγέλματα…

          

 

 

Τι τρώμε???

   

 

 

Και το καλύτερο….όλοι κοιτάνε  με περιέργεια αυτό το πλάσμα που έρχεται από το παρελθόν…κάτι σαν βροντόσαυρος θα λέγαμε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σημάδια …..παλιού καιρού…

…αλλά ποιός ήξερε να τα διαβάσει….