Πάμε να………….συλλαβίσουμε το καλοκαίρι!!!

Να μ΄αγαπάς…..

 

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και με αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά – τα λάθη μου όλα
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά – μ΄αρέσουν όλα
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί – να με φιλάς
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. – ως το πρωΐ
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι είναι γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

 

Από το Τρίφωνο

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Το βάλς των χαμένων ονείρων….

Είμαστε νέοι και έχουμε όνειρα!

Προσωρινά όμως, δεν μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Τα χρόνια περνούν και καινούρια όνειρα παίρνουν τη θέση των παλιών!

Ούτε κι αυτά όμως, μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε! Προσωρινά πάντα!

Περνούν κι΄ άλλα χρόνια και το προσωρινά γίνεται .. μόνιμα …”χαμένο”!

Συμβιβαζόμαστε μ΄ αυτό!

Μα η ερώτηση στην άκρη του μυαλού παραμένει: Προσπαθήσαμε αρκετά?

Μήπως βολευτήκαμε στην ψευδαίσθηση της προσωρινότητας?

Και τώρα?

 

Το «μόνιμα» είναι σκληρή λέξη!

Από την ταινία “Χαμένα  Όνειρα” του Αλέκου Σακελλάριου [1961]

Η κρουαζιέρα του διαδρόμου…

Τα μάτια κλείστε
γλυκά ακουμπήστε
στην κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε
καινούρια ψέματα
να φανταστεί.

Είναι μια νύχτα
μια τρελή βραδιά
που λάμπουν τ’ άστρα
λάμπει κι η καρδιά
και κάπου απέναντι
είναι το νησί
που ‘χει κοράλλια
κι η αμμουδιά χρυσή
κι αυτό τ’ αγέρι πως
και φέρνει σήμερα
μια τέτοια χίμαιρα
ξανά στο φως.

Τα μάτια κλείστε
γλυκά ακουμπήστε στην
κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε
καινούρια ψέματα
να φανταστεί
και τι μας νοιάζει πια
αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά
τα μάτια κλείστε
και δώστε στ’ όνειρο,
τρελά φιλιά.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σαν παλιό τραγούδι σ’ ακροθαλασσιά…

Σε πόλη ξένη και συννεφιασμένη τυχαία στο µετρό
συνάντησα το φίλο µου, το Λάκη, συµφοιτητή παλιό.
θυμήθηκα έναν άλλο ήλιο µες στην παγωνιά,
σαν ήχο λύρας, σαν παλιό τραγούδι σ’ ακροθαλασσιά.

Είχε µαλλιά ως τους ώμους γένια και µουστάκια κι µάτια γελαστά
ίδιος σαν τότε που αλλάζαμε τον κόσμο σαν όλα τα παιδιά.
Πήρε βραβεία και πολλούς επαίνους, το µέλλον του λαµπρόν
στη ζωή βγήκε, έμαθε το επ’ ώμου, το εν δύο και πρηνηδόν.

Υποτροφία έχει τρεις και εξήντα, ταλέντο κι όνειρα
φορούσε το ίδιο σκούρο µπλε σακάκι από το ’67.
Πέντε πατώµατα ως τη σοφίτα κι εκεί στα αψηλά
τα όνειρά του ζωγραφίζει, µα τα πόδια του πατούν στη γη τώρα πια.

Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο φίλε Λάκη ούτε εσύ ούτε εγώ,
µα βάλε εσύ ένα χρώμα, ένα πετραδάκι και ένα τραγούδι εγώ
και κράτα µέσα σου τον ίδιο ήλιο µες στην παγωνιά,
σαν ήχο λύρας, σαν παλιό τραγούδι σ’ ακροθαλασσιά.

Αρλέτα

Πάμε για …μπάνιο???

Μια που διακοπές ..δεν κάνουμε ..δεν πάμε για κανα μπάνιο τουλάχιστον??? Εγώ λέω να πάω!!!!

Πάει ο καιρός……

 

 

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη
Ήρθανε νύχτες και βροχές
και χειμωνιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί
Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα,
και πέρα απ’ το βοριά
ένα καράβι ρωτάει ακόμα
πού θα βρει στεριά
Πάει ο καιρός…

Νίκος Γκάτσος

Άκου!

Οι περαστικές!

Je veux dédier ce poème

Θέλω ν΄ αφιερώσω αυτό το ποίημα

A toutes les femmes qu’on aime

σ΄ όλες τις γυναίκες που αγαπάμε

Pendant quelques instants secrets

μόνο για κάποιες μυστικές στιγμές

A celles qu’on connait à peine

που τις γνωρίζουμε ελάχιστα

Qu’un destin différent entraîne

που δεν έχουμε το ίδιο πεπρωμένο

Et qu’on ne retrouve jamais

και που δεν τις ξαναβρίσκουμε ποτέ!

…………..

De toutes ces belles passantes

Σε όλες αυτές τις όμορφες περαστικές

Que l’on n’a pas su retenir

που δεν ξέραμε να κρατήσουμε!

Les Passantes – Οι περαστικές

Ποίημα του Antoine Pol
Το ποίημα μελοποίησε και τραγούδησε ο Georges Brassens

Je veux dédier ce poème
A toutes les femmes qu’on aime
Pendant quelques instants secrets
A celles qu’on connait à peine
Qu’un destin différent entraîne
Et qu’on ne retrouve jamais
A celle qu’on voit apparaître
Une seconde à sa fenêtre
Et qui, preste, s’évanouit
Mais dont la svelte silhouette
Est si gracieuse et fluette
Qu’on en demeure épanoui
A la compagne de voyage
Dont les yeux, charmant paysage
Font paraître court le chemin
Qu’on est seul, peut-être, à comprendre
Et qu’on laisse pourtant descendre
Sans avoir effleuré sa main
A la fine et souple valseuse
Qui vous sembla triste et nerveuse
Par une nuit de carnaval
Qui voulu rester inconnue
Et qui n’est jamais revenue
Tournoyer dans un autre bal
A celles qui sont déjà prises
Et qui, vivant des heures grises
Près d’un être trop différent
Vous ont, inutile folie,
Laissé voir la mélancolie
D’un avenir désespérant
Chères images aperçues
Espérances d’un jour déçues
Vous serez dans l’oubli demain
Pour peu que le bonheur survienne
Il est rare qu’on se souvienne
Des épisodes du chemin
Mais si l’on a manqué sa vie
On songe avec un peu d’envie
A tous ces bonheurs entrevus
Aux baisers qu’on n’osa pas prendre
Aux cœurs qui doivent vous attendre
Aux yeux qu’on n’a jamais revus
Alors, aux soirs de lassitude
Tout en peuplant sa solitude
Des fantômes du souvenir
On pleure les lêvres absentes
De toutes ces belles passantes
Que l’on n’a pas su retenir

Κώστας Ουράνης – Περαστικές

Γυναίκες που σας είδα σ’ ένα τραίνο

τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη

γυναίκες που σας είδα σ’ άλλου χέρι

με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο

γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε

στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο,

ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο

μ’ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε:

να ξέρατε με πόση νοσταλγία,

στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,

σας ξαναφέρνω στην αναμνησή μου,

γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα

απ ‘ τη ζωή μου μέσα -και που τώρα

κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!

Baudelaire «Σε μια διαβάτισσα» (“A une passante”)

Του δρόμου τ’ οχλαλοητό ξεκούφαινε τριγύρα.

Ψηλή, λιγνή, στα μαύρα της, αρχοντολυπημένη,

κάποια γυναίκα διάβηκε κρατώντας σηκωμένη

μ’ επίδειξη της ρόμπας της τη νταντελένια γύρα.

Ευγενικιά και λυγερή με πόδι ως αγαλμάτου.

Κι εγώ ρουφούσα, όπως αυτός που τρέλα τον χτυπάει,

στα μάτια της τεφρό ουρανό που θύελλες γεννάει,

μια γλύκα σαγηνευτική και μια ηδονή θανάτου.

Κάποια αστραπή…νύχτα μετά! –Διαβάτισσά μου ωραία

που ξαφνικά στο βλέμμα σου ξανάνιωσα, για πε μου

αλλού πια μόνο θα σε δω, σε κάποια ζωή νέα;

αλλού, πολύ μακριά από δω! αργά! κι ίσως ποτέ μου!

Γιατί δεν ξέρω αν πουθενά θέλω πια σ’ ανταμώσει,

Ω, εσένα που θ’αγάπαγα, ω εσύ, που το ‘χες νιώσει!

Γιάννης Σκαρίμπας – Ο σταθμάρχης

………………………………………………..

Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παραθύρι
Ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει
Μια σειρά άσπρα δόντια , δυο μάτια σαπφείροι
Μούστειλαν – φίλημα στα χάη!

Έμενα … Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
Του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα
Κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
Και με βήμα στρατιωτικό στη νύχτα…

Ω, έσύ, κυρά χέρι, δόντια , μάτι
Όνειρο και τραίνο που την πας τη νιότη,
Έδωσα σινιάλο – το κ α θ ή κ ο ν_ για τη
Διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…

Είμαστε πολλοί….αλλά είμαστε σκόρπιοι!!!